انعكاس آينه‌ها در تصوير خدايي به روايت رمضان... طراوت خورشيد از خدايي تمام‌نشدني و نورباراني از مهتاب در اعماق سحر... به ضيافت آينه‌ها خوش آمديد؛ ضيافتي از جنس معنا در كالبدي به بلنداي ماوراء...
سپيدگاه، فجري در تاريكي، ميعاد روزي رستخيز كه بشارت‌بادش را ربّ كريم بر زبان وحي جاري ساخته: «شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِي اُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًي لِّلنَّاسِ وَ بَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَي وَ الْفُرْقَان فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ»؛ «ماه رمضان كه در آن براي راهنمايي مردم و بيان راه روشن هدايت و جدا ساختن حق از باطل، قرآن نازل شده است. پس هر كس كه اين ماه را دريابد، بايد كه در آن روزه بدارد.»
بشارت باد شما را كه ضيافتي سرشار از نور و رحمت در پيش است... سفره‌اي پر از دعا و اجابت... معصيت‌هايي كه زبان وا نكرده، آمرزيده شده و دلهايي كه به هر جا مي‌نگرند، خدا را مي‌بينند... خدا همين جاست... جاي ديگري دنبال او نگرد.
انديشه‌اي كه از هر تشويشي خلاصي يافته و به سپيدي مي‌گرايد... سياهي شب، پيام‌آور سپيدي سحرگاه است و لحظه‌اي در كنار خدا بودن را وانمي‌نهد... رمضان، بهار طبيعت دلهاست كه دروازه‌اي به سوي آسمان دارد... رمضان، دست بيعتي است با حقيقت يكتا... تا خدا راهي نيست... هرچند زمينِ نفس مي‌لغزد، اما مي‌توان گام‌ها را استوارتر برداشت.
در اين بزم خوش، ميزبان، ميهمان را به طعامي بهشتي افطار مي‌كند؛ ميهماني كه در موعد انتظار و با قلبي آكنده از تبسم و اميد به اين ضيافت الهي دعوت شده و پاي سفرة دل نشسته است و هم‌سخن با معبود به روشني مي‌انديشد... چه زيباست هم‌كلامي با خداوند رحمان و رحيم و گوش سپردن به طنين خوش‌آواي وحي در حماسة آسماني قرآن كريم...